ابهام

ابهام

یک ماهی می‌شدکه پاییز آمده و خود را مهمان شهرمان کرده بود  سر و صدای بیرون ازخانه بیدارم کرد و در رختخواب غلت میخوردم برخاستم و از تراس کوچه را نگاه کردم پیرزن همسایه که  زنی متمول و تنها بود

تقدیر

عکس کهنه و پوسیده را درنور گرفت ورق کاهی جلوی چشمانش به رقص آمده بود تکانهای شدید دستش هوا را شکاف میداد انگار لرزش مچ به همه دست و بدنش سرایت کرده بود دستش را روی میز گذاشت عکس کاهی

اعدام

بی‌رمق بود هر لحظه به خودش نهیب می‌زد بس کن پسر ، خودتو نباز اما انگار نمی‌توانست قدم از قدم بردارد دمپایی‌های کهنه قهوه ای به  پایش بزرگ می‌زد و بلوز و شلوار طوسی  گلدارش به تنش زار می‌زد همیشه

مادربزرگ

مادربزرگ

به دسرهایش مشهور بود و به عشقش به سیاهی قرمه سبزی این خورش را با رنگ دیگری دوست نداشت ، همیشه خورشت را از شب قبل بار می‌گذاشت انهم روی چراغ والر و خورشت آرام آرام یک شبانه روز می‌پخت

پرواز

پرواز

درست در لحظه ای که داشتم عکس می‌گرفتم بمب منفجر شد  عکس چاپ شد حتی روزنامه‌ها هم آنرا چاپ کردند . نمی‌دانم چه چیز قشنگ و خاصی در این عکس بود  هیچ وقت عکس را نگاه نکردم و هیچ وقت

آشنا

آشنا

در دلم گفتم چقدر آشناست  صورتش را با چادر پوشانده بود و خیلی حرف نمی‌زد از دماغی که از چادر بیرون بود حس کردم قبلا او را دیده ام، اما کجا نمی‌دانم .اندام ترکه ای و نازکش را زیر چادر

بهار عربی

بهار عربی

صدای همهمه و پچ پچ  همسایه ها خواب را بر او حرام کرد به پهلوی چپ خزید و پیراهن نیمدارش که حالا بالای کمر جمع شده بود پایین کشید و لحاف سنگین راروی خود مرتب کرد هرچند ملحفه های لحاف